سالِ «نو»

تقویم‌ها هم اگر از رسیدنِ سال نو بگویند نمی‌توانند انکار کنند که سالی که چند روزی بیشتر به پایانش نمانده خود سالِ «نو» بود. هست و خواهد ماند، هم در معنایی شخصی و هم جمعی – در پیچیدگی و عمق تجربه‌هایی که از سر گذراندیم، با تلخی‌ها، بیم‌ها، امید‌ها و اضطراب‌هایش … و سرخوشی‌ها (ی هر چند کوتاهش) و البته کشف‌های بزرگش.

این سالی هم که بود بیش از هر وقت دیگری برای این وبلاگ انگیزه داشتم ولی به دفعات فکر بی‌معنایی نوشتن از فیلم‌ها و زیبایی‌ تصویرها و قاب‌ها با توجه به آنچه در جهان بیرون می‌گذشت همچون بختکی خراب می‌شد بر سرِ هر اشتیاقِ نوشتنی. مثل شادباش گفتن این سالِ نویی که قدم زنان از راه می‌رسد وقتی بدانی که دوستانت (به عنوان نمونه‌ای از ده‌ها) سروش و لیلای عزیز یک هفته مانده به عید در به در به دنبال خبری از علی معظمی هستند و عیدشان در غیابِ (حتما کوتاه ولی به هر حال غیابِ) برادر عیدی است نه همچون عیدهای دیگر. این جور وقت‌هاست که آدم از تبریکِ سال نو گفتن شرمنده می‌شود.

ولی به هر حال سنت را بهانه کردن و آرزوی روزهای بهتر داشتن در سال تازه‌ای که می‌آید غنیمت است و نیز تشکری از شما که به این نیمچه نوشته‌های من اینجا هنوز نگاهی می‌اندازید.

پی‌نوشت:

کشفِ این روزهای من به لطف دوستی آشنایی با جوانا نیوسام خواننده‌ی معاصر آمریکایی است. اگر نمی‌شناختیدش معرفی‌اش هدیه‌ی گرینگوی پیر است. ترانه‌ی "Sawdust & Diamonds" از شاید بهترین آلبومش “Ys” را می‌توانید اینجا بشنوید (و ببینید) . متن آن هم را اینجا می‌شود پیدا کرد.

So: enough of this terror
we deserve to know light
and grow evermore lighter and lighter
you would have seen me through
but I could not undo that desire
oh, desire...
from the top of the flight
of the wide, white stairs
through the rest of my life
do you wait for me there?