رقص مرگ

 

فصل پایانی الدُرادو (مارسل لربیه، ۱۹۲۱): آنسوی پرده بزم نمایش است، جنون سرخوشی. اینسوی پرده اندوه و سرگردانی، لحظه‌ی واپسین. پرده‌ی «ترنسپرنت» (شیشه‌ای) نمایشْ «مدیومی» می‌شود برای عبور، انتقال و دگرگونی احساس جاری از آنسوی پرده به اینسو. بازی نور و سایه شکل می‌گیرد؛ مرگ و نمایش؛ رقص مرگ. برای سینمای فرانسه‌ی دهه‌ی بیست، فیلم درخشان لربیه رسماً زنگ آغاز تجربه با نورها و صداها را به صدا درمی‌آورد. یک دهه جنون تصویرها آغاز شده است: پرده‌هایی شیشه‌ای، یکسره در کارِ عبور، انتقال، ترکیب و دگرگونی احساس‌های چندگانه.