کن ۲۰۱۷: گمانه‌زنی‌ها
حالا و با اعلام فیلم‌های کن ۲۰۱۷، بهتر می‌توانیم ببینیم که کن پارسال چه مجموعه‌ی کمیابی را در بخش مسابقه گرد آورده بود. ویژگی برجسته‌ی کن پارسال (شاید بهترین در حافظه‌ی ده سال گذشته) حضور فیلمسازان جوان و سرزنده‌ای بود که در میانه‌ی راه تثبیت زبان و جهان‌بینی سینمایی‌شان بودند. نتیجه شد نمایش همزمان تونی اردمان، سیه‌رانوادا، آکواریوس، ایستاده بمانید و ملوت. این‌ها همه نتیجه‌ی کار فیلمسازانی بود که معمولاً، به صورت سنتی، جایی در بخش اصلی (و یا حتی دیگر بخش‌های کن) نداشتند. اوی ورهوفن را هم به این مجموعه اضافه کنید و سرزندگی، طراوات و جسارت فهرست پارسال را دریابید! فهرست «بخش مسابقه»ی امسال کمتر هیجان‌انگیز است؛ به‌نظر کن متعارف‌تر و سنتی‌تری خواهد بود.
حضور لوکرسیا مارتل به‌تنهایی می‌توانست کل زمین بازی را عوض کند. اتفاقی که رخ نداد. در غیاب مارتل، فیلم سرگئی لوزنیتسا شاید آن اسبی است که دوست داشته باشم سرش شرط‌بندی کنم! فیلم لین رمزی کنجکاوی اصلی دیگری است، حتی اگر فیلم قبلی‌اش باید در مورد کوین حرف بزنیم (۲۰۱۱) ناامیدمان کرده باشد. برادران سفدی (جاش و بنی) فیلمسازان جوان آمریکایی هستند که چندان فیلم‌های اول‌شان را دنبال نکرده‌ام اما خدا می‌دونه چی (۲۰۱۴) بی‌باک و گزنده بود و انتخاب فیلم تازه‌شان برای بخش مسابقه شاید جسورانه‌ترین انتخاب مدیران کن باشد!
در میان مولفان تثبیت‌شده، حضور آرنو دپلشن (خارج از مسابقه)، هونگ سانگ-سو و تاد هاینز دلگرم‌کننده است. دوست دارم هانکه‌ی تازه فیلمی از جنس کد ناشناخته باشد تا عشق. ژاک دوآیون نامی قابل احترام است. بونگ جون-هو در لباس «فیلمساز اینترنشنال» کم‌فروغ بود اما باز وضعیتی به مراتب بهتر از یورگوس لانتیموس یونانی داشت. نوسان زیاد فیلم‌های بامباک، او را به فیلمسازی نه چندان اطمینان‌بخش بدل کرده. از خدای سفید (۲۰۱۴) فیلم قبلی کورنل موندروچوی مجاری بدم نیامده بود بی‌آنکه انتظاری هم برای فیلم بعدی‌اش داشته باشم. النا و مشخصاً سمبولیسم اشباع‌شده‌ی سیاسی لویاتان مرا بسیار از زویاگینتسف دور کرده و نمی‌دانم آیا می‌شود از فرانسوا اوزون، فاتح آکین، نوآمی کواسه و ... انتظاری حداقلی داشت یا نه. و همه‌ی این‌ها یعنی اینکه جو غالبِ امسال مملو از فیلمسازان سردرگم یا سردرگم‌کننده است!
در بخش‌های دیگر، انتظار برای تماشای فیلم تازه‌ای از انیس واردا خبری خوشحال‌کننده است و همینطور بازگشت خانم والسکا گریزباخ فیلمساز گزیده‌کار آلمانی پس از ده‌سال به فیلمسازی ــ او پارسال مشاور فیلمنامه‌ی تونی اردمن بود و کسی است که دو تا از فیلم‌های بسیار خوب «مدرسه‌ی برلین» را ساخته است (+): تمنا (۲۰۰۶) و ستاره‌ی من (۲۰۰۱) ... و البته تبریک به آناهیتا قزوینی‌زاده برای حضورش در بخش نمایش‌های ویژه.
پی‌نوشت: دو هفته پس از اعلام اولیه، با معرفی فیلم‌های بخش «دو هفته‌ی کارگردان‌ها» که نام‌هایی چون فیلیپ گرل، برونو دومُن و کلر دنی را دربرمی‌گیرد، کن ۲۰۱۷ نیز به‌نظر جانی تازه می‌گیرد. از افزوده‌های تازه همچنین فیلم‌های تازه‌ی کارگردان سوئدی روبن اوستلاند (در بخش مسابقه) و رومن پولانسکی (خارج از مسابقه) کنجکاوی‌برانگیز هستند.
نظرات
ارسال یک نظر